Waarom ik bang ben in het donker

Sinds een week wonen wij tijdelijk bij mijn ouders in De Moer. Ik vind het heerlijk hier. De rust, de ruimte, de vogels, de geuren, het bos (en dat mijn ouders maar 10 meter verder wonen).

Maar wat ik ook merk is dat oude patronen weer getriggerd worden. Vooral mijn ‘bang in het donker’-dingetje komt weer opzetten.
Mijn ouders wonen in een vrijstaande woning met veel grond eromheen en het bos voor de deur.

Toen ik nog jong was, gingen mijn ouders uiteraard ‘s avonds ook wel eens weg en als mijn broer dan had afgesproken elders, was ik alleen. Maar dat gevoel had ik nooit. Alle deuren moesten op slot en alle gordijnen moesten dicht zodat ik veilig in mijn coconnetje zat.

Wanneer ik alleen thuis was gebeurden er vaak vreemde dingen. Zo voelde ik me bekeken en bleef de hond ook met zijn ogen gespitst naar één punt kijken. Daar moest iemand staan! Ook ging ineens een kookwekker af, of kwam uit het niets de vlizotrap naar beneden zeilen. Ik ben niet stoer genoeg om te gaan kijken als ik ineens dat kabaal hoor.

Unheimisch gevoel

De eerste tijd dat ik in Tilburg woonde, moesten ook alle rolluiken dicht zodra mijn man niet thuis was. Inmiddels had ik dat niet meer. Ik ging liever niet in het donker naar buiten, maar als het moest was dat geen probleem. Ook vond ik het, in tegenstelling tot vroeger, niet erg om alleen thuis te zijn.

Nu ik hier ben, ervaar ik ‘s avonds toch weer dat unheimische gevoel van vroeger. Afgelopen weekend wilde mijn man in het donker op avontuur met het gezin en als het hier donker is, is het ook echt donker. Toch wil ik mijn angst onder ogen zien (en de kinderen niet bang maken) dus ga ik mee, maar ik voel me echt niet op mijn gemak dan.

Geautomatiseerd gedrag

Ik besef me ook dat het niets meer is dan gewoontegedrag. Gedrag dat nu weer op komt zetten omdat ik hier de triggers weer heb die ik in Tilburg niet had.

Ons gedrag is voor bijna 95% automatisch omdat ons brein continu op zoek is naar manieren om energie te besparen. Als ons brein geen gewoonten zou creëren van handelingen zou het iedere dag opnieuw overweldigd worden door alle input die het krijgt en alle beslissingen die er moeten worden genomen. Ter bescherming creëert je brein dus gewoonten.

Hoe?

Door continue herhaling. Eerst groeien er nieuwe verbindingen in je brein, dan worden deze verbindingen sterker en op den duur zijn deze verbindingen zo snel en sterk dat je na een tijdje hier niet eens meer over nadenkt en het gewoon doet. Zo ook met het ‘bang zijn in het donker’.

Ik weet wel dat ik niet bang hoef te zijn, maar mijn brein is lui en altijd op zoek naar de makkelijkste weg. De actie (of gevoel in dit geval) is dus een gewoonte geworden.

Net als bij alle persoonlijke groei is bewustwording de eerste stap.

Hoe zit dat bij jou, waar ben jij bang voor?