Hoe ik (g)een huis heb gemanifesteerd

Een huis in de stad, veel lichtinval, openslaande tuindeuren, een ligbad, minimaal 4 slaapkamers, meer dan 140 vierkante meter woonoppervlak en veel groen. Dit waren de wensen die ik een aantal jaar geleden had opgeschreven voor ons nieuwe huis.

We zitten al een tijdje zonder huis en wonen bij mijn ouders. Fijn dat we hier terecht kunnen, maar dit is natuurlijk niet ideaal.

We hebben de afgelopen 2 jaar veel huizen bezichtigd. In het begin waren we nog kritisch, maar naarmate de maanden vorderden, werden onze wensen steeds flexibeler.

Telkens als we een huis gevonden hadden waar we blij van werden, deden we een bod. Maar telkens was er wel iets wat niet helemaal klopte, maar hé, in deze markt kun je weinig wensen hebben. Geen enkel huis voldeed aan mijn volledige wensenlijst.

Ik visualiseerde me de pan uit

Bij de laatste twee huizen (voor ons nieuwe huis) hoopte ik vurig dat we de woning hadden. Ik visualiseerde me de pan uit, voelde alsof ik daar al woonde en leerde de kinderen het adres ;-). Telkens werden we overboden.

Ik begreep het niet en baalde, maar ik zei ook telkens tegen mijn man dat dit was omdat er iets beters onderweg was.

Tot twee weken geleden.

Ineens kreeg ik stress. Ik voelde het in heel mijn lichaam. Ik begon slecht te slapen en de adrenaline gierde door mijn lijf. Het was al enige tijd stil op Funda en we moeten hier over enkele maanden weer weg. Ik zag ineens even geen licht aan het eind van de tunnel.

Voorgevoel

Terwijl ik aan het werk was, voelde ik ineens dat die dag ons huis op Funda zou komen en sprak dit ook uit naar mijn man. Later die dag kwam er een huis op Funda die ik meteen doorstuurde. Binnen 5 minuten was de afspraak gemaakt om te komen kijken. Omdat ik de eerste was, had ik keuze uit de tijdstippen. Toen we daar waren, wist ik dat dit ons huis zou worden, maar door alle tegenslagen, durfde ik niet te hopen. Ik heb het dus ook volledig losgelaten. Als het zo moest zijn, zou het zou zijn.

Nog voordat de uiterste biedingsdatum verstreek, werden we gebeld door de makelaar. Er lag een geweldig bod en als we nog een kans wilden maken, moesten we diezelfde dag nog een bod uitbrengen. Mijn eerste reactie…stress. Maar ik herpakte mezelf en voelde dat ik diep vanbinnen wist dat dit ons huis was en dat ik daarop mocht vertrouwen. We hebben een bod uitgebracht en binnen 1 uur belde de makelaar met goed nieuws. Het huis was van ons.

Oude patronen

Superblij natuurlijk, maar we hebben flink overboden. Dit maakte dat oude patronen bij mij getriggerd werden:
– wat als we het niet kunnen betalen?
– wat als er iets gebeurt waardoor we geen inkomsten meer hebben?
– wat als mijn man zijn baan verliest?
– we moeten eigenlijk nog een nieuwe auto?
– wat als we iedere maand ‘net genoeg’ hebben?
– …

Maar dit zijn allemaal oude patronen. Ik heb mijn beste maand ooit gedraaid in februari en dit wordt alleen maar beter.

Het is tijd voor een nieuwe patronen. Patronen die me sterk en krachtig maken, in plaats van klein en onzeker.
– de hypotheek betalen wij moeiteloos
– iedere maand houden we meer dan genoeg geld over
– we leven in overvloed en rijkdom
– ik ben het waard om een overvloedig leven te leiden.

Want ‘Ik BEN de persoon die moeiteloos klanten aantrekt en een leven vol overvloed en rijkdom leeft’

En nu nog wachten tot juli.