Waarom ik bang ben in het donker
Sinds een week wonen wij tijdelijk bij mijn ouders in De Moer. Ik vind het heerlijk hier. De rust, de ruimte, de vogels, de geuren, het bos (en dat mijn ouders maar 10 meter verder wonen).
Maar wat ik ook merk is dat oude patronen weer getriggerd worden. Vooral mijn ‘bang in het donker’-dingetje komt weer opzetten.
Mijn ouders wonen in een vrijstaande woning met veel grond eromheen en het bos voor de deur.
Toen ik nog jong was, gingen mijn ouders uiteraard ‘s avonds ook wel eens weg en als mijn broer dan had afgesproken elders, was ik alleen. Maar dat gevoel had ik nooit. Alle deuren moesten op slot en alle gordijnen moesten dicht zodat ik veilig in mijn coconnetje zat.
Wanneer ik alleen thuis was gebeurden er vaak vreemde dingen. Zo voelde ik me bekeken en bleef de hond ook met zijn ogen gespitst naar één punt kijken. Daar moest iemand staan! Ook ging ineens een kookwekker af, of kwam uit het niets de vlizotrap naar beneden zeilen. Ik ben niet stoer genoeg om te gaan kijken als ik ineens dat kabaal hoor.